środa, 29 października 2014

Pożegnanie z Nepalem

Ostatnie chwile w Katmandu mijają nam bardzo intensywnie. Starając się maksymalnie wykorzystać pozostały do wylotu czas zwiedziliśmy największą, buddyjską świątynię w Nepalu - Bodanath oraz przygraniczne miasto Patan wraz z jego najatrakcyjniejszą częścią - Durbar Square. Ogromna świątynia mieści się we wschodniej dzielnicy miasta i otoczona jest kamienicami oraz wieloma stoiskami handlowymi. Ciężko było się przebić przez tłumnie odwiedzających turystów i pielgrzymów. Można było również odwiedzić modlitewne pomieszczenia, w których mnisi oddawali pokłony przed posagiem Buddy, oczywiście na boso.

Droga do Bodanath
Przenikliwe oczy Buddy

Kolejnym przystankiem na naszej trasie było średniowieczne miasto Patan (dawniej Lalitpur – Miasto Piękna). Poza jego centralnym placem Durbar Square przeciskaliśmy się przez jego wąskie uliczki, kosztując lokalnych wyrobów cukierniczych i zaglądając do wnętrz rzemieślniczych manufaktur. Na jednym z tarasów widokowych mieliśmy okazję poznać rzadkości nepalskiej kultury. Dołączyło do nas na krotkę chwilę dwóch Sadhu - hinduscy, wędrowni asceci w dredach.

Największa atrakcja Patanu
Lokalni mieszkańcy pobocznych uliczek
Durbar Square z Jajem
Street Art

Dodatkowo każdy z nas stworzył listę rzeczy do zrobienia przed wyjazdem. Wielkie zakupy były często przeplatane rozkosznymi momentami w najpopularniejszych restauracjach Thamelu. Szczególnie przypadły nam do gustu lokalna, mięsna, kaszmirska knajpa Al-Madina Halal Foods oraz komercyjna, przepełniona zagranicznymi turystami, wegetariańska, izraelska OR2K. Fantazyjny wystrój, klimatyczna muzyka i najlepsze w mieście desery powodowały przyciąganie o sile pola magnetycznego. Niewątpliwie biliśmy tam rekordy zamówień - szczególnie Jajo.

Targ spozywczy
Tedy do miesa!
Guliwer z kawą
Jednak największą atrakcją okazała się wizyta w tutejszym kinie. Tego dnia w repertuarze widniała jedynie bollywoodzka produkcja Happy New Year. Pomimo tego, że nikt nie rozumiał ani słowa, fabuła była łatwa do zinterpretowania oraz przysporzyła ogromnej dawki śmiechu.

Polecamy, warto!
Przed tworzeniem wpisu wszyscy zdążyli się już spakować. Za moment wystartujemy w poszukiwaniu wyczekiwanego karaoke (którego nie znajdziemy i jak zwykle wrócimy za chwilę do hostelu). Jutro z rana rozpoczyna się już podroż do domu. Olo planowo będzie się witał z rodzina już  w piątek 31.10 wieczorem, a reszta trafi w niedziele 02.11 rano do Wrocławia.

Pożegnalny wpis do restauracyjnej księgi gości

poniedziałek, 27 października 2014

Mera pokonana!!!

Po kolejnej przyjemnie spędzonej nocy w naszym kochanym dormitorium na 4 pietrze u "Babci" w Namche niestety nadszedł czas na pożegnanie. Postanowiliśmy odwdzięczyć się za gościnę i pomoc na wielu płaszczyznach (m.in.zorganizowanie tragarza do Lukli, możliwość korzystania z prywatnego komputera) wręczając jej naszą wyprawowa koszulkę z podpisami. Nasz gest został przyjęty bardzo entuzjastycznie, więc w radosnych nastrojach wystartowaliśmy w kierunku Mery.

Goodbye A.D. Friendship Lodge
Ostatnie spojrzenie na Namche Bazar
Tego dnia naszym celem było szybkie przedostanie się przez startową miejscowość większości turystów oraz nocowanie w Chutanga. Nasze plany zostały pokrzyżowane przez jednodniową niedyspozycję zdrowotną Gosi, przez co nasza ekipa musiała podzielić się na dwie grupy. Jajo został z Gosia w Toktok starając się, żeby szybko wróciła do formy, podczas gdy reszta ruszyła żwawym tempem do Lukli pod przymusem załatwienia tragarza na dalsza trasę oraz kontaktu z wynajętym przewodnikiem Pemba Sherpą. Uczestnicy wyprawy, którzy zostali w tyle, jeszcze przed południem dołączyli do Domy i Ola w omówionym miejscu spotkania. Wszystkie kwestie formalne zostały pozytywnie rozwiązane, więc tego samego dnia mogliśmy ruszyć dalej w towarzystwie silnego tragarza Purana Rai, bez którego nie osiągnęlibyśmy sukcesu. Wysokość położenia Chutangi na mapie kompletnie nie zgadzała się z rzeczywistością (różnica 500m), dlatego popołudniowe podejście w deszczu i gradzie kosztowało nas wiele energii. Okolica obfitowała we wszechobecne lasy rododendronów.

Poznajcie naszego tragarza Purana
Słodka niespodzianka po ulewie i gradzie
Po nocy spędzonej w przytulnej Mera Lodge mieliśmy stawić czoła pierwszemu wymagającemu wyzwaniu na szlaku - Zatrwa La (La -  z nepalskiego przełęcz). Do przejścia mieliśmy 1100m w górę począwszy od wilgotnych lasów po śliskie i ośnieżone głazy. Kilkugodzinne podejście, które okazało się wstępną męką dla obciążonych stawów, zostało zwieńczone intensywnym zejściem dobijającym nasze kolana.

Warunki wejścia na Zatrwa La (4610m)
Doma nie chwaliła się nieruchomością w Himalajach
Nocny widok z okna posiadłości Domy


Droga przecinała granice Parku Narodowego Makalu Barun, gdzie na wejściu zostały skontrolowane nasze "climbing permits", a nasze prawie puste portfele uszczuplone o 9000 Rs. Problemu nie stanowiło to, że jako jedyna grupa pokonywaliśmy kilometry bez wymaganego przewodnika, który z powodów dyscyplinarnych został przez nas zwolniony. Z punktu widzenia prawa nasz trekking był wciąż legalny z powodu posiadanych pozwoleń.

Spodziewaliśmy się mniejszej ilości ludzi w tym rejonie
Tropikalne lasy zostały zastąpione kamienistym wąwozem rzeki Inkhu Khola, który z każdą godziną przeistaczał się w ośnieżone masywy górskie. Po dwóch dniach marszu, poprzez Khote, Thagnag i Khare, rozbiliśmy nasz obóz w Base Campie, który jest położony na 5350m. Pokonywanie ostatniego odcinka naturalnie nie ułatwiała gęsta mgła i opady śniegu. Base Camp okazał się rozległym wypłaszczeniem z rozsianymi  wyprawowymi namiotami oraz dwoma większymi "budynkami" (obiekty wzniesionymi z kamienia i plandeki). Były to polowe, przenośne kuchnie zagranicznych ekspedycji, gdzie zostaliśmy ugoszczeni i poczęstowani ciepłym posiłkiem. Jajo, żeby zjeść swój najlepszy Dal Bhat w życiu, musiał dotrzeć aż tutaj.

Podejście pod Mera La (5410m) tuz przed Base Campem
Wnętrze kuchni polowej

Bezsenna noc w przemrożonym, nachylonym namiocie, mokrym śpiworze okazała się zbyt ciężka dla Jaja. Pomimo, jak nam się wydawało, dobrej aklimatyzacji po północy niestety wystąpiły objawy choroby wysokościowej - rozsadzający ból głowy i nudności. Również tragarz Puran kiepsko zniósł nocleg w takich ciężkich warunkach. Rano Jajo, widząc łatwość biegnącej na szczyt trasy, z ogromnym żalem podjął decyzję o zejściu do Khare w towarzystwie tragarza i zmotywował zrezygnowanych Domę i Ola do ataku. Droga do położonego wyżej 400m High Campu okazała się zatoczonym podejściem, które tragarze innych ekip pokonywali po dwa razy dziennie przenosząc ekwipunki. Dwie i pół godziny później dzielna para uczestników rozbiła w ciepłych promieniach słonecznych namiot oraz zabrała się za topienie śniegu, aby przygotować pożywny posiłek i porządnie nawodnić organizmy przed nocnym wyzwaniem. Ukryty przed wiatrem za skalami High Camp składał się z kilkunastu, bardzo ciasno rozmieszczonych miejsc do rozbicia namiotów. Dzięki wczesnemu opuszczeniu Base Campu i utrzymaniu dobrego tempa udało im się zając dogodne, wolne miejsce nieopodal "lodowej studni".

Wykorzystanie pokrowca na śpiwór do transportu śniegu

Po przeżyciu najgorszej, na najwyższej wysokości nocy w życiu o 2:30 rozpoczęły się przygotowania sprzętu, wiązanie lin oraz żmudne zakładanie uprzęży, raków i poszczególnych elementów cieplej odzieży. Herbata, baton i heja w gore! Najważniejsza część wyprawy rozpoczęła się godzinę później, trwała trzy i pół godziny. W związku z brakiem przewodnika ekipa podążała za innymi grupami wąskim wydeptanym szlakiem uniemożliwiającym wyprzedzenie. Skutkowało to porządnym przemarznięciem spowodowanym monotonnym i ślimaczym tempem przodowników. Upragniony wschód słońca miał miejsce dwie godziny później i przyniósł odprężenie zmęczonym fizycznie i psychicznie uczestnikom. W blasku promieni nastroje znacznie się poprawiły i pojawiła się ochota na postawienie kropki nad i. Szczęśliwe zdobycie drugiego z celów wyprawy nastąpiło o godzinie 7:12. Rozweselonym oczom ukazała się wspaniała panorama Himalajów zawierająca takie łakome kąski jak: Cho Oyu, Ama Dablam, Everest, Lhotse, Baruntse i Makalu. Zdecydowanie było warto!

Rysy na Merze :)
Widok z Mera Peak (6476m) Bang!


W czasie walki ze szczytem Jajo wrócił do pełni sił. W ramach odpoczynku wszedł na aklimatyzacyjne wzniesienie tuz nad Khare położone na 5400m, a po zejściu zagłębił się w lekturę ulubionych kryminałów. Oczywiście delikatnie zmartwiony, ale pewny dobrego rezultatu wyczekiwał naszych zdobywców.


Spragnieni powrotu do cywilizacji (gorąca bieżąca woda, urozmaicona dieta, nocleg w ciepłym pokoju) w drogę powrotną włożyliśmy wszystkie pozostałe w mięśniach siły i trasę, która w normalnym przypadku zajmuje cztery dni, pokonaliśmy w dwa. Himalayan Lodge w Lukli doskonale spełniała te warunki, a już kolejnego dnia z rana udało nam się przebookowac bilety lotnicze. Mała kilkunastoosobowa awionetka poderwała się z jedynego, długiego na 540m pasa startowego, uważanego za najniebezpieczniejsze lotnisko na świecie. Pół godziny po starcie nasze ciała odetchnęły z ulga w Katmandu po trwającym trzydzieści dni maratonie trekkingowym.

Jajo uczy się grac w klasy
Słynny pas startowy nr 24
Himalajska wersja "Krzyku" Edvarda Muncha
Wreszcie Katmandu!